Steril hayat isteğinin hedef noktası standartlaşma mı acaba?
Evet öyle.
Sokakta yürürken yere türüken insan görmemek, toplumda gün geçtikçe daha da artan kabadayılık dürtüsü ile karşılaşmamak, kimsenin kimseyi rahatsız etmediği, birbirine müdahale etmediği, kim ne giymiş, ne içmiş, ne yapmış bunlarla ilgilenilmeyen bir yerde yaşama isteği benimkisi. Yoksa bir nevi lüks ve zenginlik içerisinde sefahat sürmek değil.
Steril hayatın bir başka yönü daha var benim için. Hangi ülke vatandaşı olarak dünyaya gelirsek gelelim, doğduğumuz, üstünde yaşadığımız toprakların tüm tarihini miras alıyoruz daha doğduğumuz gün. Ülkedeki yoksulluk, eğitimsizlik, cahillikten kaynaklı bütün sorunların sorumluluğunu da ortaklaşa hepimiz taşıyoruz. Geçenlerde bir arkadaşım şöyle bir cümle etmişti: “Kadın ve erkek arasındaki ilişki her zaman geride kalana göre şekillenir.” Ülkeler açısından da aynı durum geçerli. İlerlemek, daha medeni hayatlar sürmek ancak toplumun en geriden gelen kesimlerinin hızına göre sağlanabiliyor. Dolayısıyla, eğitimsizlik, cahillik, kaba kuvvet aslında hepimizin sorunu oluyor. Yani ben farklıyım, elitim, beyaz Türk’üm gibi bir eğilime girmek işe yaramıyor ve gerçekçi de olmuyor. Önde gidenler ara ara frene basma ihtiyacı duyuyorlar ya da hepimiz aynı gemide gidiyorsak, o gemiden başka bir gemiye geçmeyi tercih ediyorlar. O gemiden başka bir gemiye geçmek, böyle bir örnekte başka bir ülkeye taşınmayı simgeleyebilir.
Yeni taşınılan ülkede ise o ülkenin insanlarım ile ortak bir tarihi, kültürel birlikteliğe sahip olunmadığı için insan kendini daha özgür hissediyor, daha steril hissediyor. Çünkü o yabancı ülkenin içindeki sorunları kendi sorunları gibi üstlenip sahiplenmiyor. Yani Londra’da yaşayan bir Türk rakı sofrası kurup arkadaşları ile İngiltereyi kurtarmıyor. Bu biraz bencilce bir bakış açısı ama dünyaya bir kere geliyoruz. Bir kere 20li, 30lu, 40lı yaşlarda oluyoruz. O nedenle insan bu manada bir bencilliği hakediyor diye düşünüyorum.
Atlas Tozu 