Daha dün oturmuş konuşuyorduk. Ben yine kendinden geçmiş bir şekilde bir yandanChuck Bass ve Blair Waldorf arasındaki gerilimli aşk hikayesini anlatıp bir yandan da Chuck’ın psikopat ruhlu olmakla birlikte aslında dizideki en düzgün adam olduğundan bahsediyordum.
Sonra birden şu sonuca geldik ki, galiba ben çok fazla Amerikan dizisi izliyorum ya da hep filmlerdeki gibi bir aşkın gerçekte de var olabileceğine inanıyorum.
Adrenalin seviyesinin hiç düşmediği aşkların hayaliyle yaşıyorum galiba. Flörtün bitmediği hiçbirşeyin monotonlaşmadığı. Herşeyin sadece iki kişi arasında kaldığı. Çekişme, didişme, huzursuzluk, tutku, kopamama, koruma, korunma, sahiplenme ve kıskançlık duygularının içiçe geçtiği bir aşk.
Böyle bir şey olabilir mi? ya da aynı andan bu hislerin hepsi birden iki kişi tarafından hissedilebilir mi? Herkes kendi aşkını bireysel olarak kendi başına yaşıyor bence. Yani kimse kimsenin hızını kesemiyor ya da biraz daha hızlı gitmesi için zorlayamıyor.
İnsanlar neden aşık olmak ister? Barbara Streisand’ın The Prince of Tides filminden buraya alıntı yapmak istedim aslında ama filmde o diyaloğun geçtiği bölümün yazılı metin halini bulamadım. Neyse filmde bir gün Üniversitede yaklaşık 300 kişilik bir sınıfta aşk üzerine konuşuyor Barbara. Aşkın yan etkilerini, başınıza açabileceği belaları ve kötülükleriteker teker sayıyor. Ama yinede bizim aşık olmaktan vazgeçemediğimizi çünkü bunu bize kendimizi çok iyi hissettirdiğini söyleyerek verdiği dersi bitiriyor ( “Love make you feel fucking good” ).
Gerçekten de öyle insan kendisini çok iyi hissettirdiği için aşık olmak ister. Sonrasında o hafif kendinde olmama durumu geçtiğinde yere çakılma ihtimali çok büyüktür ama biz yine de severiz biraz bulutların üstünde dolaşmayı. Yoksa hayatın ne anlamı var ki?
Atlas Tozu 