Dün akşam evde kütüpanemin derinliklerini karıştırırken ortaokulda tuttuğum günlükleri buldum. Günlüğün ilk sayfasındaki tarihi görünce kendimi gerçekten çok garip hissettim: 1 Ocak 1989. Tam 20 sene olmuş!
Tarihi görünce ilk tepkim gülümsemek oldu. Aklımdan geçen düşünceyse şuydu: “Aman tanrım artık ben de “bundan 20 sene önce” diye başlayan cümleler kurabiliyorum”. “Mutluluk ve gariplik hissi bir arada 🙂 
:)”
1989 tarihinde 1996 yılına kadar bu günlük tutma olayı devam etmiş. Sonra anlaşılan o ki bu defterin başkaları tarafından bulunup okunması düşüncesi beni rahatsız edinceye kadar hayatımı bir deftere kaydetmekte sakınca görmemişim. Ancak 1996 yılından itibaran kayıtlar yazılı olmaktan çıkıp zihinsel hale gelmiş ve hafızamın derinliklerine gömülmüş.
Defterleri şöyle bir karıştırınca 15 sene kadar önce de yazı hatta deneme yazmak istediğimi, ama bu konuda yeteneğim olup olmadığından da tereddüt ettiğimi görüp çok şaşırdım:) Demek o kadar zamandır aslında yazmayı isteyip de bir türlü başına oturamamışım ve bu ancak 15 sene sonra mümkün olabilmiş. Çok garip gerçekten de 🙂 zaman ayırıp şu defterleri dikkatlice okumalıyım. İnsanın eski kendisini yeniden tanıması bugünlere nasıl geldiğini anlaması açısından çok önemli bence. Tıpkı bugünkü düşünce, fiil ve isteklerimizin bundan 10-15 sene sonraki bizi şekillendirdiği gibi:)
Atlas Tozu 