Doğumgünüme sadece üç ay kaldı. Vakit ne hızlı geçiyor ben de inanamıyorum. Bu yaz tatili zaten garip telaş içerisinde su gibi akmaya devam ediyor. Ben ne yapıyorum. Sanki sürükleniyorum. Bir sürü işi yarım bırakıyorum. Konsantre de olamıyorum aslında. Uzun zamandır sakin sakin müzik dinleyip, kitap okuyamadım. Bu boşluk içerisinde kendime ayıracak zaman bulamıyorum. Ellerim hala manikürsüz geziyor. Bıyıklarımı da almak istemiyorum. Yemek yapmak istemiyorum.
Bir süre su içmek istiyorum. Sadece su. Sanki bütün beynim vücudum yine toksinle dolmuş da onu temizlemeye çalışıyorum. İki akşamdır vadiye inip nerede ise 1-1,5 saati bulan yürüyüşler yapıyoruz. Bana çok iyi geliyor galiba bu. Islak çime basmak güzel bir duyguymuş. Kasmadan hızlı yürüycem, kalori yakıcam derdi olmadan rahat rahat yürümek kafaya takmamak da güzel bir duyguymuş.
Ipodumu özlüyorum. kulağımda seçtiğim müzik de olsa daha güzel olur gibi hissediyorum. Denize, suya bakmayı özlüyorum. Ama yazlığa gitsem mi gidersem ne kadar kalsam bilemiyorum. Biraz kendi kendime durmaya hatta hiç konuşmamaya ihtyacım var onu biliyorum. Geçen yaz gittiğimiz tekne turunda 7 gün 7 gece denize bakıp öylece kalakaldığımı hatırlıyorum. Yine aynısını yapmak istiyorum.
Kitap okumak istiyorum. Twighlight serisini, Aşkı, Ayça Şen’în son kitabını, yarım bıraktığım Masumiyet Müzesini okuyup bitirmek istiyorum. Sakin oturup düşünmek istiyorum. Geleceğe, 1-2 yıl sonrasına ilişkin plan yapmak istiyorum. Yaşlandıkça kaçıp gitme enerjimin tükenmesinden korkuyorum.
Evde değişik değişik kahve fincanlarım olsun istiyorum. Starbucksın artık yeni termos bardak modelleri çıkartmasını istiyorum. Aslında hava yağmurlu, kapalı ve soğuk olsun da istiyorum. Yine içimdeki kendine dönme isteği canlandı biliyorum.
Bu yaz sonu itibarı ile yine bir muhasebe yapmak istiyorum. Hatta geçen sene yaz aylarını feci bir depresyon içerisinde geçirdiğimi hatırlayıp bu sene işe kafayı daha az taktığım, çocukları o kadar da önemsemediğim için kendimi tebrik ediyorum.
Yine geçen sene bu zamanlarda henüz hayatımda yoktun sevgili blog. Artık yazıyorum. Kimi zaman uzun aralar versem de eninde sonunda içimdeki yazma isteği yeniden canlanıyor.
Yeniden seyahat yazılarımı yazmaya başlamak istiyorum. Unutmamak detayları akılda tutmak için yazmak istiyorum. Londrayı yazmak istiyorum. Belki herkesin bildiği bir yer ama zararı yok. Ne de olsa herkesin Londrası kendi Londrası. Ben benim Londramı yazmak istiyorum.
Anadolu Medeniyetleri Müzesine gitmek istiyorum. Baharda Kırgız heyeti geldiğinde iki satır sohbet ettiğim rehber amcayla gezmek istiyorum müzeyi. Doğruluğu kesin olmasada 3000 bin yıl öncesinden gelen yarı masal yarı gerçek hikayeler dinlemek istiyorum. Bu aralar hiç yeni bir şey öğrenmediğimi hissediyorum. Yine internet kuşu olup oradan oraya sabahlara kadar gezmek istiyorum.
İstiyorum istiyorum istiyorum… ve biliyorum hepsi mümkün , çok kolay, benim elimde! Sadece planlamam lazım! 🙂
Atlas Tozu 