Biraz geç oldu ama bu hikayeyi mutlaka anlatmam lazım diye düşündüm. Bu hafta Salı günü, sabah işe geldim. İçeride kocaman bir buket papatya duruyor. Vazoya koyulmuş. Ama üzerinde kimden geldiğine dair bir işaret yok. Sorumun cevabı 5 dakika sonra bana çay getiren Erol Bey’e sorunca çıktı ortaya. Evden gelirken çiçekçilerin önünden geçiyormuş. Bakmış kocaman taze…
Bahar geldi. Ama benim çiçekli böcekli yazılar yazasım yok bu aralar. Nedense yine iş kaynaklı bir can sıkıntısı süreci yaşıyorum. Çalan telefonlardan, giren çıkanın bolluğundan konsantrasyon problemleri yaşıyorum. Dedikodular, söylentiler canımı sıkıyor. İnsanların memnuniyetsizlikleri, başarının değil de gücün daha önemli olduğu dengeler moralimi bozuyor. Sonra düşünüyorum. Aslında benim kaygılanacak, üzülecek, mutsuz olacak bir durumum yok…
Bakıyorum da bu aralar yazdığım yazılarda habire birşeyler istiyorum. Ne yapalım bu seneyi biraz talepkar geçiriyoruz sanırım. Bugünkü talebim manikürlü, ışıl ışıl ojeli tırnaklar. Bıktım erkek elleriyle dolaşmaktan ortalıkta. Şikayetçiyim ama bu duruma bir el de atmıyorum. Vaktim de var bu tip kadınsal şeylerle ilgilenecek ama benim işime gelmiyor sanırım. Tembelim ben aslında… Aslında adamında dediği gibi…
Atlas Tozu 