Biraz geç oldu ama bu hikayeyi mutlaka anlatmam lazım diye düşündüm. Bu hafta Salı günü, sabah işe geldim. İçeride kocaman bir buket papatya duruyor. Vazoya koyulmuş. Ama üzerinde kimden geldiğine dair bir işaret yok. Sorumun cevabı 5 dakika sonra bana çay getiren Erol Bey’e sorunca çıktı ortaya. Evden gelirken çiçekçilerin önünden geçiyormuş. Bakmış kocaman taze papatya buketleri. Benim odama yakıştırmış, almış getirmiş. İnanamadım. . Güler yüzlü, tombulca, açık tenli, boncuk gözlü. Bizim katın en müthiş insanı.
Daha evvelinde üst düzey birinin kat görevliliğini yaparken temiz yüzü ve düzgün kılık kıyafeti yüzünden patronunu ziyarete gelen misafirlerin onu patron zannetmişliği de var esasen. Bir gün içeriye çok güzel hazırlanmış meyve tabağıyla, başka bir sabah bir tabak gözlemeyle girip beni, ihya eden bu adamın yaptığı ilk güzellik bu papatyalar değil. Katın tadilatı ilk bittiğinde de elinde kocaman bir nazar boncuğu ile gelip bana hayırlı olsun demişti. Bu kadar ince düşünceli kaç insan kaldı Ankara’da bilmiyorum ben. Böyle insanlarla çalıştığım için çok şanslıyım gerçekten o yüzden bir önceki yazıdaki can sıkıntılarımı, iç bunaltılarımı geri alıyorum ve küle dönüştürüp savuruyorum benden uzaklarda bir yerlere. Erol Beyciğim, sen bu satırları okumuyorsun ama sana büyük bir teşekkür borçluyum ben 🙂
Muhterem ve saz ekibine not: İşimden nefret ettiremeyeceksiniz beni. Şimdiye kadar zaten çok severek çalıştım. O sevgi beni bu kadar kararlı, azimli yaptı. O yüzden sizin abuk subuk hesaplarınız beni yıldırmamalı.
Bana notlar:
1- Yarından tezi yok masandaki işleri temizle, working paperları gözden geçir ve yeni bir şey daha ortaya koyup mutlu ol.
2-Pazar günü sabah Ankara kalesine kahvaltıya git. Oradan da Minyatür müzesini gezmeyi unutma.
3-Çalışmak da yaşamak da gezip tozmak da güzel. Esaret duygusundan kurtul.
Atlas Tozu 