Blog

Haziran’in sonuna dogru yaklasiyoruz.

Yaz geldi de geciyor ama ben hala bir turlu bu yazlik moduna giremedim. Sanirim bu konuda yalniz da degilim.

Butun sohbetlerin gelip tikandigi yer hala ayni. Ongormeye calisiyorum bundan sonra neler olabilecegini, sadece iyi niyet temennilerinden ibaret kaliyor dusunduklerim.

Onun disinda hayat devam ediyor zaten. Yine kosturmacalar, ucaklar, toplantilar, birbiri ile alakasiz konular arasinda ziplayarak dolasmalar pek hakim hayatima. Aslinda nerede ise hicbir sey yapmiyor gibi hissediyorum cogu zaman. Cunku bu kosturmacanin sonucunu goremiyorum. Biraz oradan oraya suruklenir bir halim var. Kafami bosaltmam lazim diyorum ama sanirim bir turlu yeterince bosaltamiyorum. Surekli birileri, bir takim emailler ya da kendi dusuncelerim kovalayip duruyorlar beni…

Ozetle bu aralar saklanacak yer ariyorum. Aslinda saklanacak en iyi yer blogum. Garip ama gercek. Webin orta yerindeki bu sayfa, nerede ise 5 yildir yazdigim bu blog benim icin en buyuk inziva noktasi. Kendi adim ve soyadimin olmadigi, TC kimlik numaramin, pasaportumun sorulmadigi,  ismimin, ne kadar para kazandigimin, kimleri tanidigimin hic de onemli olmadigi bir yer. O kadar kucaklayici ki iki ay ugramasam niye yoktun ortalikta diye dirdir etmiyor. Kusmuyor ve hatta dedikodu etmiyor. Biliyorum biraz abartiyorum ama durum aynen boyle.

Farkediyorum ki yazdigim zamanlar zamani daha guzel kullandigim zamanlar oluyor. Ustelik hayati kayit altina almaya devam edebildigim icin neleri yakalayabildigimi ya da kacirdigimi da gorebiliyorum. Bu aralar hicbir sey yapmadigimi hissetmemin sebebi de bu galiba… Yasiyorum ve unutuveriyorum…

Iste tam da bu yuzden daha fazlasini unutmadan yazmaya yeniden baslamak lazim. En kisa zamanda yeniden…