19 Haziran 2010 Cumartesi Dubrovnik Havalimanı, Saat 11.34
Münih’te kaldığım yerden devam ediyorum…. Uçağın kalkmasına az bir vakit kala benimle birlikte toplantıya gelen diğerleriyle karşılaşıyorum. Meğer saatlerdir benim gibi uçuşu bekleyen 5 Dubrovnik yolcusu daha varmış. Biz uçağa doğrudan geçebileceğimizi zannederken, uçağa gitmek için bindiğimiz otobüs bizi epeyce dolaştırıyor.Bir terminalden diğerine yaklaşık 10 dakika süren bir yolculuk yapıyoruz.
Üstüne Münih sanki Kasım ayındaymışız gibi yağmur altında. Otobüsten uçağa geçene kadar epey üşüyüp, ıslanıyoruz. Ancak bindikten sonra çok bir sıkıntımız kalmıyor. Yaklaşık 1 saat 45 dakika süren yolculuk sırasında biraz okuyup, biraz da uyuyorum. Ancak tam zamanında uyanmış olmalıyım ki uçağın sağ tarafına oturmuş olmanın da avantajıyla, inene kadar tüm Adriyatik kıyısı kuş başı izleyebilme şansını buluyorum.
Dubrovnik, Münihten sonra resmen iliklerimizi ısıtıyor. Nemli bir hava, ışıldayan bir güneş ve masmavi bir deniz bize hoş geldiniz derken ben şehri dolaşmak, tanımak için daha da sabırsızlanıyorum. Bir Yunan, bir Litvanyalı ve bir Türk şeklinde kendimizi bir taksiye atıyoruz. İsveçlilerle Romanyalı da bir başka taksiye biniyor. Taksicinin İngilizce konuştuğunu görünce başlıyorum adamı sorguya çekmeye. Lokrum adasına nasıl gidilir, kaç dakikada gidilir. Split- Dubrovnik arası kaç kilometre. Şehir şimdiden kalabalıklaştı mı? Adamcağız benim sonu gelmeyen sorularımı cevaplarken ben bir yandan da havaalanından şehir merkezine giden yolun güzelliğini izlemeye devam ediyorum.
Gerçekten de havaalanı ile Dubrovnik’in turistik merkezi olan eski şehir arası aşağı yukarı 20 kilometrelik ve bir yanı deniz, diğer yanı yemyeşil bitki örtüsü ve balkonları çiçeklerle bezeli evlerin bulunduğu bir yol. Bu yol insana gördüklerin göreceklerinin teminatı der gibi Dubrovnik hakkında insanı daha da meraklandırıp heyecanlandırıyor.
Otele gelir gelmez, odama çıkıp, hızla valizi mi boşaltarak altıma bir eşofman çekip kendimi lobiye atıyorum. Bizim taksi ekibini aşağıda bu defa eski şehrin içerisinde önce biraz dolaşıp sonra da deniz kenarında bir şeyler içmek üzere beni beklerken buluyorum.
Yola koyuluyoruz. Şehrin Ploce kapısından girip Pile kapısına kadar yürüyoruz. Eski şehrin Ploce kapısından hemen girişte hemen sağ tarafınıza baktığınızda eski limanı görüyorsunuz. Nitekim Dubrovnik Venedik’le dahi rekabet eden büyük bir liman şehriymiş bir zamanlar.
Surların arasında hafif bir meyille kıvrılarak devam eden yolu takip ederek, biraz ilerleyip sağa doğru kıvrılan sokağı takip edince, kendinizi eski şehrin içerisindeki en büyük cadde olan Placa Stradun’da buluyorsunuz. Tam ana caddeye gelmeden önce ise sol tarafınızda liman manzaralı çok sayıda restoranın uzandığını görüyorsunuz.
Biz ilk gün ana caddeyi de boylu boyunca geçtikten sonra geri dönüp eski şehrin güneyindeki ara sokaklardan birine saparak güneye doğru yöneldik. İyi ki de yönelmişiz çünkü az sonra kendimizi kayalıkların arasında nefis manzaralı bir yazlık pubda bulduk. İçerisi Amerikalı ve İtalyan turistlerle dolu bu kayalık yer meğer aslında şehrin kuzey tarafında ki Buza’nın yazlık versiyonuymuş. O yüzden de adı Buza Beachmiş.
Burada masmavi denize karşı güneşin batışını seyredip, biraları devirdik. Biraların biri bitip diğeri gelirken yanımızda bir de Yunan bulunması sebebiyle konu döndü dolaştı krize ve euronun kaderine geldi. Yunan Theodora maaşlarının %25 oranında kesintiye uğradığını ve ülke olarak cidden zor durumda olduklarından yakındı. Daha önce ayda 2700 euro alırken şu anda bunun ancak %75’ini alıyorlarmış. Sonra Litvanyalı Gediminas’a döndü sizde kesinti olmadı mı dedi. Gediminas bizde de maaşlar düştü deyince, bu defa Theodora peki ne kadar maaş alıyorsunuz dedi. Çocuk da Litvanya’da ortalama 700 ila 900 euro kazanılıyor dedi. Sanırım bu Theodora’nın beklediği bir cevap değildi ki konu kapandı.
Yunanistan’ın Goldman Sach’dan aldığı paraları, Yunanistan da çalışma saatlerinin çok kısa olduğuna ilişkin olarak Economist’te çıkan makaleyi konuştuk. Theodoro pro-europeanlık meselesini o derece ileri götürmüş ki bize eurodan öncesini hatırlamadığını dahi söyledi. Eski Yunan para birimi drahmiyi hatırlamıyormuş. Ben bile Alman markını, Fransız Frangını hatırlarken onun nasıl olup da bir türlü Yunan parasını hatırlayamamasını anlayamadım doğrusu. Üstüne üstlük 2001’de Euro alanına dahil olurken Avrupa Birliği’ni yanlış istatistiklerle kandırıp, bugün euroya duyulan güveni sarstıkları ve ülkelerinin AB içerisindeki güvenilirliğini de sorgulanır hale getirdikleri tüm dünya basını tarafından tartışılırken.
Yunanistan’ın Avrupa’nın şımarık çocuğu olduğu hep söylenir. Bu fikri doğru bulmakla beraber üzerinde çok da durmaya gerek görmemiştim şimdiye kadar. Fakat bu tartışmadan benim çıkarttığım sonuç, 1981’de Avrupa Birliği’ne üye olan Yunanistan’ın o dönemde Birliğin çok sınırlı ölçülerde genişlemesinden dolayı yüksek meblağlarda AB Fonlarından yararlanmış olduğu, yine aynı dönemde büyük bir hızla kalkındığı ve ülkenin ciddi bir refah sürecine girdiği yönünde. Bu durum zaten pek çok akademik kaynakta rakamlarla da doğrulanırken, Theodora canlı kanıtı olarak karşımda duruyor. Tahminimce 45 yaşlarındaki Theodora bu süreçte gençliğini yaşayan bir neslin çocuğu olduğu için de Avrupa Birliği’nin varlığını tehlikeye atabilecek her türlü konuyu sanki kendi hayatına tehditmiş gibi algılıyor. Öte yandan Avrupa Birliği’nin babalık ettiği ülkesinin şanslı olduğunu da kabul ediyor. Yunanistan’ın bu şansının bir kısmını da zeki, atik ve stratejik politikacılarına borçlu olduğunu da söylemeyi ihmal etmiyor. Doğru söze ne denir.
Bu sözlerin ardından, Gediminas eski üye devletlerin kendi aralarında çekirdek grup kurarak yeni üye devletleri aralarına almamasından şikayet ederken, ben Theodora’nın Yunanistan Türkiye’den 50 sene önce şimdi sizin sarf ettiğiniz çabayı sarf ederek birliğe girdi sözüne takılıyorum. Öyle ki Yunanistan’ın 1961 tarihinde Avrupa Birliği ile ilk anlaşmayı yaptığından bahsedip bizim bu işe çok geç giriştiğimizi ima etmesine hayret ediyorum ama ortamı daha fazla germemek için Avrupa Birliği ile Türkiye arasındaki Ankara Anlaşmasının da aynı tarihlerde yürürlüğe girdiğini söyleyip konuyu kapatıyorum, üstelemiyorum. Oysaki söylenecek ne çok şey var. Hani cidden akşamüstü deniz kenarı bir pubda oturmuş keyif yapıyor olmasak, 1980’li yılların başında hem siyasi hem de ekonomik olarak pek çok sorunu bulunmasına rağmen o zaman tam üyelik için Kopenhag siyasi ve ekonomik kriterleri” gibi bir koşul da bulunmadığı için tamamıyla siyasi bir tercihle Yunanistan’ın üye yapıldığını söylemek istiyorum.
Üçüncü biraları da bitirdikten sonra, üçer bira için 100 kona ödeyerek otele yollanıyoruz. Yorgunluğa rağmen yeni bir yer keşfetmenin bana çok iyi geldiğini hissediyorum. Kaldığım oda otelin yan tarafındaki kayalıklarla birlikte denize bakıyor. Sol tarafta ise Akdeniz ikliminin yeşilleri ile çiçek açan ağaçların pembeleri birbirine karışmış görünüyor. Ankara’da işin ortasında boğulurken, hele de her sabah işe geldiğiniz anda yeni bir sürprizle karşılaşırken, insanın 3 günlüğüne bile olsa onca deli zırvasından uzaklaşıp böyle bir ortamda uyanması gibi bir mutluluk yokmuş cidden.
Atlas Tozu 